de griezelbus deel 1

De vampier krijst. Zijn ogen gloeien als vuur. Met een ruk schiet de jongen overeind. Zijn armen en benen verstrikt in het dekbed, dat om hem heen is gewikkeld. bleek gezicht, sluik, zwart haar. In zijn linkeroor glinstert een gouden ringetje. Slaperig kijkt hij om zich heen. Even ziet hij nog allerlei beelden op de muren van zijn kamer. Alsof daar een film geprojecteerd wordt. Rare droom was dat. Daarin was Liselore een volwassen vrouw. Een juf, zelfs. Huu, wat een nachtmerrie! Hij geeft de vampierwekker een dreun, draait zich om en slaapt weer verder. Doodstil is het in de kamer, waar de ochtendschemering langzaam binnensijpelt en grote, harige nepspinnen en bijna echte slangen zichtbaar worden. Borstbeelden van Dracula, het monster Frankenstein en de Wolfman staren vanaf hun plank zwijgend naar de slaper, onder zijn dekbed met doodkistafbeelding.

Opnieuw gilt de vampierwekker. De hand van de jongen schiet tevoorschijn, zweeft aarzelend boven de wekker. Dan gaat hij rechtop zitten en kijkt naar de wekker.

‘Shit, zo laat al.’

Hij legt de vampier het zwijgen op en springt uit bed. Vlug kleedt hij zich aan.

Even later zit hij aan de keukentafel. Hij schrokt zijn boterhammen zo snel mogelijk naar binnen. ‘Proef je nog wel iets, Onnoval?’ zegt Sok. Sok plukt aan zijn onversterkte bas, die hij zelfs op dit vroege uur al bij zich heeft. Zijn motto is: Het is nooit te vroeg om te repeteren. Of te laat…

Sok is bijna vijftig en hoopt nog altijd op de grote doorbraak met zijn band Rock Met Mayonaise (RMM). In de deuropening verschijnt een gedaante in ochtendjas, met palet en penselen.Iemand wil al heel vroeg gaan schilderen, blijkbaar. ‘Zo! Heb je haast, Onnoval?’Onnoval knikt met volle mond. ‘School.’ Gerda glimlacht met een verbaasde blik. ‘Sinds wanneer wil jij zo vroeg naar school? Meestal moet ik je uit je bed sleuren. Je hebt nooit zin om dat griezelhok van je te verlaten. Dus er moet wel iets bijzonder aan de hand zijn.’ Onnoval haalt zijn schouders op en neemt snel een slok thee. Gerda leunde tegen de deurpost. ‘Is er iets dat ik moet weten, jochie? Heb je soms iets uitgevreten?’Onnoval doet alsof hij de vraag niet hoort. ‘Oké, dan niet.’ Gerda haalt haar schouders op en loopt hoofdschuddend de gang in, naar haar atelier. Maar opeens blijft ze staan, draait om en loopt terug naar de keuken. ‘Wacht eens! Heeft het iets met een meisje te maken? Dat kun je gerust zeggen, hoor.’ Nog steeds geeft Onnoval geen antwoord. Er zijn nu eenmaal vragen waarop een jongen geen antwoord wilt geven. ‘Ja! Zie je wel. Een meisje, of zo?’ Hulpzoekend kijkt Onnoval naar Sok. Help me dan. Laat haar alsjeblieft ophouden met de gevraag, probeert hij door te seinen. Maar Sok strijkt door zijn halflange, geblondeerde kapsel en plukt aan zijn basgitaar alsof zijn leven ervan afhangt. Zijn antenne staat uit. Gerda legt haar verfspullen neer en komt de keuken in. ‘ Kom op, jochie, vertel, vertel.’ Onnoval zucht. ‘Ik moet gewoon op tijd op school zijn. Da’s alles. Er komt een beroemd schrijver op bezoek. Om te vertellen over zijn boeken. Da’s heel interessant. Ik wil later ook schrijver worden, dat weten jullie toch.’ Gerda knikt. ‘ Waarom zeg jij het nou niet gewoon tegen ons, Onnoval? Jij wil schrijver worden? Dan moet je ook over je gevoelens durven schrijven, hoor. Anders nemen ze je niet serieus. Dus: ben je verliefd of niet?’ Onnovalschudt zijn hoofd en knijpt zijn ogen dicht. ‘ Zie je wel. Ik wist het wel,’ roept Gerda. ‘Ik wil geen geheimen in dit huis, jochie. We vertellen elkaar alles, eerlijk. Anders…’ Gerda pakt haar verfspullen op. ‘ Anders breng ik jou terug. Naar waar ik je gevonden heb…’ Ze glimlacht even en gaat weer op weg naar haar atelier. Onnoval kijkt haar zwijgend na. Dat meent ze niet echt, denkt hij. Dat zegt ze altijd alleen maar om mij te plagen. Hij zoekt steun bij zijn pleegvader. Maar Sok is ver weg met zijn gedachten.’ Ik, he, ga maar eens effe in het hok repeteren, jongen. Anders worden we nooit beroemd met de band.’ Hij pakt zijn basgitaar en loopt de keuken uit, terwijl hij een onduidelijk deuntje neuriet. Dan is het stil. Onnoval zit alleen in de keuken met het zwijgend meubilair. Plotseling klinkt er luid gekras, als een keihard hatelijk gelach. Onnovals blik schiet naar het keukenraam. Fladderend strijkt een pikzwarte kraai neer op een tak van de kastanje boom. De kraai kijkt naar hem. Onnoval weet het zeker. Hij huivert van de kille blik in de zwarte ogen. Nog vreemder is het dat naast de kraai een spierwitte kat op de tak springt. Zomaar. Zij kijkt ook naar binnen. Naar Onnoval. Er loopt een rilling over zijn rug. Hij knippert met zijn ogen. Het volgende moment zijn de kat en de kraai verdwenen…

Advertenties